ส่วนประกอบของเลื่อยลันดา มีอะไรบ้าง

เลื่อยลันดา

             เลื่อยเป็นเครื่องมือตัดที่มีใบมีดเหล็กเทมเปอร์ (tempered-steel ) ที่มีฟันแหลม เนื่องจากเหล็กมีราคาถูกขึ้นรูปง่ายและแข็งแรงมากจึงมีคุณสมบัติที่เหมาะสมกับเลื่อยส่วนใหญ่
            Tempering (การอบคืนตัว) คือ การอบเหล็กที่อุณหภูมิต่ำเพื่อให้เหล็กมีคุณสมบัติเหมาะในการใช้งานภายหลังจากการชุบแข็งเพื่อลดความเค้น เพิ่มความเหนียว ลดความเปราะลง

           ส่วนประกอบของเลื่อยลันดา
• มือจับ เป็นจุดที่เราจับในการใช้งานก่อนนั้นทำมาจากไม้ แต่ตอนนี้ทำจากวัสดุหลากหลายประเภท โดยมีใบเลื่อยจะเสียบแล้วยึดด้วยสกรู
• ส้นเลื่อย คือ จุดที่กว้างที่สุดขอใบเลื่อยและยึดติดกับมือจับ
• ปลายเลื่อย คือ จุดที่แคบที่สุดขอใบเลื่อย
• สันเลื่อย คือ จุดด้านบนสุดของใบเลื่อย (ตรงข้ามกับฟันเลื่อย)
• ฟันเลื่อย คือ จุดที่จะตัดไม้ เป็นแหลมเล็กๆ อยู่ระหว่างสันกับปลายเลื่อย ตรงข้ามกับสันเลื่อย

           นอกจากนี้ยังมีการเลือกชื่อต่างๆที่เกี่ยวข้องกับฟันเลื่อยคือ

• โคนฟันเลื่อย คือ จุดต่ำสุดของร่องฟันเลื่อย
• ยอดฟันเลื่อย คือ จุดสูงสุดของฟันเลื่อย
• ความสูงฟันเลื่อย คือ ระยะจากโคนฟันถึงยอดฟัน
• ร่องฟันเลื่อย คือ ระยะห่างระหว่างฟันเลื่อย

          การวัดความถี่ของฟันบนใบเลื่อย (จำนวนฟัน)

           - บอกเป็นจุดต่อ 1 นิ้ว (Points per inch (25 mm)) คือ การวัดที่ยอดฟัน (จุดสูงสุด) หนึ่งไปยังอีกยอดฟันหนึ่งที่ความยาว 1 นิ้ว (25 มิลลิเมตร) แล้วนับจำนวนยอดฟันที่ความยาว 1 นิ้ว (25 มิลลิเมตร) โดยทั่วไป จุดที่บอกนี้จะมีค่ามากกว่าฟันเลื่อยอยู่ 1 ฟัน เช่น เลื่อย 7 จุด จะมีฟันเลื่อยเท่ากับ 6 ฟัน

           - บอกเป็นจำนวนฟันต่อนิ้ว (Teeth Per inch ; TPI) คือ การวัดที่ร่องฟันหนึ่งไปยังอีกร่องฟันหนึ่งที่ความยาว 1 นิ้ว (25 มิลลิเมตร) แล้วนับจำนวนยอดฟันที่ความยาว 1 นิ้ว (25 มิลลิเมตร) เช่น เลื่อย 7 TPI จะมีฟันเลื่อยเท่ากับ 7 ฟัน